Acıtır yokluk, hemde çok
Kalp bilir ağrıdığında kurtulmayı.
Ama söylemez sırrını.
Hükmü hep elinde tutar, güçlülüğünü kanıtlarcasına acıtır kendini.
En son zor kurtuldu ağır krizden, stent dediler istemedi.
Biliyordu daralmıştı kendisine gelen damarlar, kollar uyuşuyordu.
Kalp kollara, “üzülmeyin bu acının kaynağı bensem, tedavi ederim sizi” dedi.
Damarlara seslendi sonra “bundan daha fazlasını yapamazsınız ki bana”
Bir süre bekledikten sonra beyine seslendi.
“Anlatsana bana O’nu” “Kimi” dedi beyin.
“Sakın bilmiyormuşsun gibi davranma, hissediyorum anlat O’nu” dedi..
Çaresiz beyin anlatmaya başladı.
“Elleri çok küçüktü, saçları siyah, boyu 1.70 civarındaydı, teni esmerdi.
Gözleri çok masum bakıyordu, hep bir telaş içindeydi” dedi.
Kalp durdu, beyin “kendine gel, kendine gel kalp” diye bağırdı.
Toparlandı sonra kalp “devam et” dedi.
“Seni en çok yokken acıtırdı, varlığında da garip olurdun, hızlı atardın, beni de şaşırtırdın” dedi beyin.
“Adı neydi O’nun, niye sadece büyük bir acı hissediyorum ben, bana ne yaptın sen, niye hiçbir şey hatırlatmıyorsun” dedi kalp.
Sustu beyin, kalp “anlat hadi, biliyorsun her şeyi, anlat yoksa yapacağımı da biliyorsun” dedi.
Beyin “kalp öğrenmemelisin” dedi.
Kalp “beyin, zaten hissettiğim kadarıyla öleceğimi biliyorsun.
Anlat bari de O’nun la öleyim” dedi.
Beyin kalbe baktı, gülümsedi
“ Çok seviyordun O’nu, hatta birkaç kez O’nun için beni oksijensiz bıraktığın bile oldu, en son kaza yaptığımızda uzun süre çalışmadın, yanında O’da vardı.
Durduğunu sonradan öğrendik, kendime geldiğimde hastanede yoğun bakımdaydık” dedi.
“O nerde şimdi” dedi kalp.
“Öldü kalp, o öldü” dedi beyin.
Sonra devam etti anlatmaya
“Sen kazadan yara almadan kurtuldun, o emniyet kemerini takmamıştı, etrafında O’nu göremeyince hızlı bir şekilde indin arabadan, cam kırılmıştı, 20 metre kadar yürüdün, yerdeydi, eğildin kalbine dokundun çalışmıyordu, baktın bir süre, durdun.
Kriz geçirdiğini sonradan öğrendik”
Kalp beyine baktı gülümsedi, “teşekkür ederim, hoşça kal” dedi.
Beyin “bensiz bir yere gidemeyeceğini öğrenemedin halâ kalp” dedi.
Oysa ikisinin de bilmediği bir şey vardı, ikisi de aynı kişiye aşıktı, kalp durmasa da beyin O’na durması komutunu zaten iletecekti.
Ama söylemez sırrını.
Hükmü hep elinde tutar, güçlülüğünü kanıtlarcasına acıtır kendini.
En son zor kurtuldu ağır krizden, stent dediler istemedi.
Biliyordu daralmıştı kendisine gelen damarlar, kollar uyuşuyordu.
Kalp kollara, “üzülmeyin bu acının kaynağı bensem, tedavi ederim sizi” dedi.
Damarlara seslendi sonra “bundan daha fazlasını yapamazsınız ki bana”
Bir süre bekledikten sonra beyine seslendi.
“Anlatsana bana O’nu” “Kimi” dedi beyin.
“Sakın bilmiyormuşsun gibi davranma, hissediyorum anlat O’nu” dedi..
Çaresiz beyin anlatmaya başladı.
“Elleri çok küçüktü, saçları siyah, boyu 1.70 civarındaydı, teni esmerdi.
Gözleri çok masum bakıyordu, hep bir telaş içindeydi” dedi.
Kalp durdu, beyin “kendine gel, kendine gel kalp” diye bağırdı.
Toparlandı sonra kalp “devam et” dedi.
“Seni en çok yokken acıtırdı, varlığında da garip olurdun, hızlı atardın, beni de şaşırtırdın” dedi beyin.
“Adı neydi O’nun, niye sadece büyük bir acı hissediyorum ben, bana ne yaptın sen, niye hiçbir şey hatırlatmıyorsun” dedi kalp.
Sustu beyin, kalp “anlat hadi, biliyorsun her şeyi, anlat yoksa yapacağımı da biliyorsun” dedi.
Beyin “kalp öğrenmemelisin” dedi.
Kalp “beyin, zaten hissettiğim kadarıyla öleceğimi biliyorsun.
Anlat bari de O’nun la öleyim” dedi.
Beyin kalbe baktı, gülümsedi
“ Çok seviyordun O’nu, hatta birkaç kez O’nun için beni oksijensiz bıraktığın bile oldu, en son kaza yaptığımızda uzun süre çalışmadın, yanında O’da vardı.
Durduğunu sonradan öğrendik, kendime geldiğimde hastanede yoğun bakımdaydık” dedi.
“O nerde şimdi” dedi kalp.
“Öldü kalp, o öldü” dedi beyin.
Sonra devam etti anlatmaya
“Sen kazadan yara almadan kurtuldun, o emniyet kemerini takmamıştı, etrafında O’nu göremeyince hızlı bir şekilde indin arabadan, cam kırılmıştı, 20 metre kadar yürüdün, yerdeydi, eğildin kalbine dokundun çalışmıyordu, baktın bir süre, durdun.
Kriz geçirdiğini sonradan öğrendik”
Kalp beyine baktı gülümsedi, “teşekkür ederim, hoşça kal” dedi.
Beyin “bensiz bir yere gidemeyeceğini öğrenemedin halâ kalp” dedi.
Oysa ikisinin de bilmediği bir şey vardı, ikisi de aynı kişiye aşıktı, kalp durmasa da beyin O’na durması komutunu zaten iletecekti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder