Baba ve çocuk
“Bırakıldığı gibi, en son hali bu, soru sorma, bu işte almak istediğin” dedi baba çocuğuna.
Çocuk babasına baktı, “hayır baba, bu değil benim istediğim, kandırıyorsun beni” dedi.
Baba sustu, “hadi gidelim dedi”. Çocuk bir şey söylemedi, başı önde yürümeye başladı.
Baba ve çocuk uzun süre yürüdüler, çocuk bir dondurmacının önünde durdu, babasına baktı, bir şey söylemedi, baba dondurmacıya girdi, bir top vanilyalı dondurmayla çıktı dışarı, çocuğa uzattı , çocuk hüzünlü bir gülümsemeyle aldı dondurmayı. Çok yürüdüler, hiç konuşmadan. Çocuk babasına “niye beni kandırıyorsun baba” dedi. Baba “ hayır kandırmıyorum seni” dedi. Çocuk sustu, baba elini çocuğunun uzun sarı saçlarına uzattı, okşadı, çocuk tepki vermedi.Ortaköy’de bir bank sessiz, sakin, kimsesiz.
Çocuk ve baba çaresizliğin son duellosunu yapmak için yürüdüler o banka doğru. Çocuk “baba işte burası” dedi. Baba “evet biliyorum, geldik” dedi. Birlikte banka oturdular. “Biliyor musun, ben çok düşündüm ölmeyi” dedi baba. Çocuk “ben de baba” dedi”. Baba sarıldı çocuğa, çocuğun gözleri buğulanmaya başladı ve ilk damla yaş düştüğünde gözünden, babasının elini sımsıkı tuttu. “Niye böyle oldu baba” dedi çocuk. Baba “kader” dedi. “Neden baba, neden kader benim annesizliğimi istesin ki” dedi çocuk. “Belki seni çok sevdiği içindir” dedi baba çocuğa. Çocuk “baba annemi sen öldürdün, biliyorum” dedi. “Bildiğini bildiğimi de biliyor musun” dedi baba çocuğa. “Biliyorum” dedi çocuk..Yıl 1985 ay belli değil, saatte, anne hamile 8. ayında, erken doğum için baba, anneyi, arabayı bütün dikkatiyle son gaz kullanarak son anda yetiştirdi hastaneye, hemen ameliyathaneye alındı anne. Bir süre sonra baba ameliyathane önüne çağrıldı. Heyecanla ameliyathane önüne koştu baba.
Kapıda O’nu orta boylu, bayan bir doktor bekliyordu, doktor” eşinizin durumu çok kritik, çocuk ters geliyor ve işin kötü tarafı, çıkarken eşiniz kasıldı ve çocuk sıkıştı, ya çocuğu parçalayarak çıkarıcaz, ya da anneyi parçalayarak çocuğu..
Baba zor durdu ayakta, “çok vaktiniz yok hızlı karar vermek zorundasınız” dedi doktor. Baba “benden bunu nasıl istersiniz” dedi.. Doktor “çocuk mu, anne mi” diye sordu babaya. Baba anneyi düşündü, çocuğu ne kadar çok doğurmak istediğini, karnında kımıldadığında nasıl heyecanlandığını ve mutlu olduğunu, bu çocuğu ne pahasına olursa olsun doğurmalıyım dediğini.. Durdu, biraz bekledi gözlerinden yaşlar dökülerek çocuk dedi.Çocuk ve baba o bankta saatlerce hıçkıra hıçkıra ağladılar. O bank babanın, annenin elini ilk tuttuğu yerdi. Çocuk babasının elini daha sıkı tuttu.
Baba, Gül annenin ismi sana çok yakışıyor kızım dedi.. Çocuk gülümsedi, “eminim annem şimdi bizi izliyordur baba” dedi.. O gün o yerde sevgi ve cinayet kardeş oldular…
Çocuk babasına baktı, “hayır baba, bu değil benim istediğim, kandırıyorsun beni” dedi.
Baba sustu, “hadi gidelim dedi”. Çocuk bir şey söylemedi, başı önde yürümeye başladı.
Baba ve çocuk uzun süre yürüdüler, çocuk bir dondurmacının önünde durdu, babasına baktı, bir şey söylemedi, baba dondurmacıya girdi, bir top vanilyalı dondurmayla çıktı dışarı, çocuğa uzattı , çocuk hüzünlü bir gülümsemeyle aldı dondurmayı. Çok yürüdüler, hiç konuşmadan. Çocuk babasına “niye beni kandırıyorsun baba” dedi. Baba “ hayır kandırmıyorum seni” dedi. Çocuk sustu, baba elini çocuğunun uzun sarı saçlarına uzattı, okşadı, çocuk tepki vermedi.Ortaköy’de bir bank sessiz, sakin, kimsesiz.
Çocuk ve baba çaresizliğin son duellosunu yapmak için yürüdüler o banka doğru. Çocuk “baba işte burası” dedi. Baba “evet biliyorum, geldik” dedi. Birlikte banka oturdular. “Biliyor musun, ben çok düşündüm ölmeyi” dedi baba. Çocuk “ben de baba” dedi”. Baba sarıldı çocuğa, çocuğun gözleri buğulanmaya başladı ve ilk damla yaş düştüğünde gözünden, babasının elini sımsıkı tuttu. “Niye böyle oldu baba” dedi çocuk. Baba “kader” dedi. “Neden baba, neden kader benim annesizliğimi istesin ki” dedi çocuk. “Belki seni çok sevdiği içindir” dedi baba çocuğa. Çocuk “baba annemi sen öldürdün, biliyorum” dedi. “Bildiğini bildiğimi de biliyor musun” dedi baba çocuğa. “Biliyorum” dedi çocuk..Yıl 1985 ay belli değil, saatte, anne hamile 8. ayında, erken doğum için baba, anneyi, arabayı bütün dikkatiyle son gaz kullanarak son anda yetiştirdi hastaneye, hemen ameliyathaneye alındı anne. Bir süre sonra baba ameliyathane önüne çağrıldı. Heyecanla ameliyathane önüne koştu baba.
Kapıda O’nu orta boylu, bayan bir doktor bekliyordu, doktor” eşinizin durumu çok kritik, çocuk ters geliyor ve işin kötü tarafı, çıkarken eşiniz kasıldı ve çocuk sıkıştı, ya çocuğu parçalayarak çıkarıcaz, ya da anneyi parçalayarak çocuğu..
Baba zor durdu ayakta, “çok vaktiniz yok hızlı karar vermek zorundasınız” dedi doktor. Baba “benden bunu nasıl istersiniz” dedi.. Doktor “çocuk mu, anne mi” diye sordu babaya. Baba anneyi düşündü, çocuğu ne kadar çok doğurmak istediğini, karnında kımıldadığında nasıl heyecanlandığını ve mutlu olduğunu, bu çocuğu ne pahasına olursa olsun doğurmalıyım dediğini.. Durdu, biraz bekledi gözlerinden yaşlar dökülerek çocuk dedi.Çocuk ve baba o bankta saatlerce hıçkıra hıçkıra ağladılar. O bank babanın, annenin elini ilk tuttuğu yerdi. Çocuk babasının elini daha sıkı tuttu.
Baba, Gül annenin ismi sana çok yakışıyor kızım dedi.. Çocuk gülümsedi, “eminim annem şimdi bizi izliyordur baba” dedi.. O gün o yerde sevgi ve cinayet kardeş oldular…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder